Bugün Ramazan’ın ikinci günü.
Hayatımız, yaşayışımız, ruhumuz ve bedenimiz farklı, bambaşka bir öze ve şekle girdi.
Gönüllü bir sıkıyaşam, gönüllü olarak bazı haklardan vazgeçmek.
Adeta gönüllü sıkıyönetim.

Allah’ın emrine uyma, dinimizin gereklerini yerine getirme.
Dünya yaşamımızın, ahiret yaşamımızın daha güzel olması için bir eğitim süreci.
En önemlisi nefsimizin emrinden çıkma eğitimi.
Şarkıdaki, “Senede bir gün!”, dinimizdeki, “Senede bir ay!”
İnönü Üniversitesi Camiinin kapısında, bir yazı görmüştüm, “İçeride kazandığınız sevabı, dışarıda harcamayın!” deniyordu.
Onun gibi, Ramazan sürecinde- aldığımız eğitimle edindiğimiz alışkanlıkları,  düşünüşleri, inanışları, davranışları içselleştirmek, kalıcı kılmak, doğal davranışlar haline dönüştürmek lazım.

İbadetlerimizin amacının, cahil kafamla söyleyeyim, Allah’a bağlılığımızı geliştirmek, Allah’ın bize verdiklerine teşekkür etmek, bu dünyada “iyi insan” olarak yaşayıp, öbür dünyaya yüzü ak, kalbi pak olarak gitmek ve orada cennette yaşama ödülünü almak olduğuna inanıyorum.
Rahmetli Necmettin Erbakan’ının, ölüm yıldönümünde, eski Soykan Parkı önünde açılmış bir resim sergisinde, O’nun bir kağıtta, “Dünya ve ahiret saadeti için İslamiyet yeter!” diye yazan bir sözünü okumuş, çok anlamlı bulmuştum.
Bu ziyaretim, CHP Battalgazi Başkanı olduğum sırada yapıldığından olacak ki, basında da yer almıştı.

Battalgazi Başkanıyken, parti çalışanına, “Ramazandan önce burası nasılsa, şimdi de aynı olacak” demiş, oruç tutmayan arkadaşların bir kısıntıyla karşılaşmamasını belirtmiştim.
Baro Başkanıyken Anemon Otelde yaptığımız Yeni Yargı Yılı açılış töreni ardından verdiğimiz İftar Yemeği için protokole verdiğimiz davetiyede programın ilgili maddesine, “İftar-akşam yemeği” yazdırmıştım.
Oruçlu arkadaşlarımıza iftar, olmayan arkadaşlarımıza da akşam yemeği olduğu için.
Meslektaşlarımıza atılan mesaja da aynı şekilde yazılmıştı.
Battalgazi CHP Yönetim Kurulu olarak arkadaşlar, eşimle bana iftar yemeği vermişlerdi.
Ancak günüyle ilgili bizce bir karışıklık olması nedeniyle aynı akşam abimlere iftara gitmiştik.
Tam kapıdan girerken, gelen telefonda, arkadaşların, “Başkanım sizi bekliyoruz” denilince durumu anlamış ve abimlerden özür dileyerek arkadaşlarımızın davetine gitmiştik.
Bu, gitme durumu hoşuna gitmeyen abim, “Beni Kemal Kılıçdaroğlu bile çağırsa gitmezdim.” demişti.  
Önceleri bana zor gelen Ramazan, eşimin tutumuyla kolay gelmeye başladı.
Gelenin zor günler olduğu algısı değişmiş, adeta özleneni karşılama hazırlığına dönüşmüş, gelen ayla evimizin huzuru, mutluluğu, hoşluğu bir üst kata çıkar olmuştu.
Malatya’dayken, yani pandemiden, depremlerden önce bütün teravih namazlarına giderdim.

Hem de, uzaktakilerden başlayarak her akşam başka camiye giderdim. Hem de koşarcasına yürüyerek.
İftarda çorbayı içer, diğer yiyeceklere başlamadan, akşam namazını kılıp sofraya döner, yemekten sonra da hazır olan ve soğumuş olarak daha çabuk ve daha çok içmek için iki bardağa konmuş çaylarımı içer, çaya doymuş olarak yola çıkardım.
Bir avukat arkadaşım, CHP’li olduğum zamanlarda, baro seçimleri sürecinde, akşam toplantılarda, benden konuşulduğunda, “Haksızlık yapmayın. Biz şimdi burada toplantı yapıyoruz, diğer aday Selahattin Sarıoğlu ise teravih namazı kılıyor.” dediğini söylemişti.

Çocukluğumda da hocaya giderdik, camiye her perşembe günü yirmi beşer kuruş götürürdük.
Ramazan akşamları da şimdi orta hasarlı camimizin o zamanki kapısız, dışardan döner merdivenli taş minaresine çıkar sela verirdim.
İlkokul bitirme sınavımızda, Din Dersinden öğretmenler bana ezan okutmuşlardı.
Rahmetli annem Malatya’nın yerlisiydi, Niyazi Mahallesindendi.  
Şehre, teyzemlere, dayımlara gittiğimizde, bana hoca diye hitap ederlerdi. “Şu duayı oku, bu duayı oku” diye sorarlardı.
Bir gün Dilek’te, köyün meydanı olan, herkesin Caminin önü dediği yerde, dükkanların önünden geçerken, dükkanda oturan biri beni durdurdu.
Baktım caminin hocası, Halil Hoca. Bana,

-Çarşıdan bir kilo portakal alsan, annene mi götürürsün, hanımına mı? diye sordu. Ben tabii, a--Anneme dedim hemen. Hoca,
-Aferin dedi.
Ramazan geldi, hoş geldi.
Bizi bir Ramazana daha kavuşturan Allah’a şükürler olsun.